FOOLS FROM THE SAME KINGDOM

Manor Grunewald en Simon Laureyns
29 maart – 5 mei 2019
Barbé Urbain gallery, Gent BE

Met de duotentoonstelling ‘Fools from The Same kingdom’ exposeren Manor Grunewald (Gent, 1985) en Simon Laureyns (Gent, 1979) na jaren in het buitenland hun werken getoond te hebben opnieuw samen in Gent. Hun tentoonstelling in Barbé Urbain Gallery is dan ook als een thuismatch opgevat.

De architecturale context van de galerie bepaalt de selectie van de werken en de scenografie van beide kunstenaars.

Zoals vroeger beperkt Manor Grunewald zich niet tot één techniek, noch tot één materiaal. In zijn beelden, die zijn opgebouwd uit bewerkte prints, is het volledige proces van toevoegen, weglaten, inzoomen en uitvergroten van cruciaal belang. Bepaalde details in het beeld worden heel bewust uitgelicht, andere worden aan elk zicht onttrokken. De reproductie van beelden en hoe we daarnaar kijken zijn dan ook een van zijn onderwerpen.

Manor Grunewald vertrekt vanuit zijn persoonlijk beeldarchief, dat bestaat uit beelden die niets met kunst te maken hebben en waarin onder andere de handenarbeid centraal staat – zo zien we bijvoorbeeld op een van de tentoongestelde werken de hand van iemand die een vloer aan het leggen is. Vervolgens scant hij die beelden in, bewerkt ze zodanig dat zijn werken vaak zeefdrukken lijken te zijn terwijl het helemaal geen zeefdrukken zijn – op dezelfde manier neigden zijn schilderijen van vroeger naar het grafische terwijl het geen prints waren. Met deze misleiding speelt Manor Grunewald wel vaker; iets waarin hij meesterlijk slaagt door de verschillende gelaagdheden die hij in zijn beelden legt en door de ‘ruis’ die erin schuilt. Vaak weten we niet of het beeld analoog of digitaal ontstaan is, hoe ver de hand en de manipulatie van de kunstenaar reiken, maar alles heeft een betekenis. Zo verwijzen de grids bijvoorbeeld naar het procedé van Photoshop, maken de vijzen aan de zijkant of de Mecanorma-folie een onlosmakelijk deel uit van het gehele werk.

Ook de ruimte an sich, waarin het werk wordt getoond, is van cruciaal belang en fungeert als een deel van de totaalinstallatie. Zo integreert Manor Grunewald daarin Ikea-rekken als readymadesculpturen (met een knipoog naar Donald Judd) die de archiefdozen bevatten met het originele beeldmateriaal in (ze herbergen dus de oorsprong van alle werken van deze kunstenaar, die aan het oog van de kijker zijn onttrokken). De tentoonstellingsruimte zelf, of een deel ervan, wordt vaak ook geschilderd en tot een kunstwerk gemaakt.

Ook bij Simon Laureyns is de Schilderkunst het vertrekpunt van zijn oeuvre zonder dat deze kunstenaar gebruikmaakt van verf, kwast en schilderspalet. Om zijn werken te creëren, hanteert deze kunstenaar uitsluitend recuperatiematerialen die reeds een bepaalde functie in onze maatschappij hebben gehad, en die hij een tweede leven geeft in en met zijn kunstwerken.

Zijn ‘8 Ball Paintings’, die hier zijn tentoongesteld, zijn ready mades die als schilderijen worden opgevat en gepresenteerd. De inspiratie voor deze serie werken is tijdens het biljartspel zelf ontstaan, en alle handelingen die ermee gepaard gaan. Niet alleen de sporen die tijdens het spel op het poolvlak van de biljarttafel ontstaan, maar ook het spel zelf, refereren voor Simon Laureyns aan hoe iemand een schilderij maakt: het nemen van afstand om een overzicht te krijgen, na te denken, het spel dat elke kunstenaar speelt (vormelijk, inhoudelijk, op doek, in de ruimte) om tot een kunstwerk te komen – ook Marcel Duchamp ging destijds liever biljart spelen in plaats van lessen schilderkunst aan de Académie Julian in Parijs te volgen. Simon Laureyns besloot dus om de doeken van de biljarttafels te recupereren, zonder het formaat ervan te wijzigen en met hun volledige leven van vlekken, beschadigingen en aantastingen door de tijd en het spel, tentoon te stellen.

Voor deze tentoonstelling opteerde hij om een installatie te maken van groene, blauwe en rode 8 Ball Paintings, die hij stuk voor stuk van een vrouwennaam heeft voorzien. Op die manier worden de abstracte werken verpersoonlijkt. De naam voorziet het werk van een gelaat. Deze serie werken zijn zodanig in de ruimte geïntegreerd dat ze deuren lijken. De tussenruimte tussen de werken onderling is eveneens van belang en speelt een niet te miskennen rol.

Inge Braeckman